Rozdział 8

Weronika:

Po telefonie od Moritza razem z Robertem jak najszybciej pojechaliśmy do szpitala. Będąc już na miejscu napisałam sms’a do Moritza, żeby wyszedł po nas przed szpital. Po chwili przyszedł po nas i zaprowadził pod salę gdzie leżała Klaudia. Będąc pod sala siedzieliśmy jak na szpilkach czekając na lekarza. Długo czkać nie musieliśmy, bo po jakiś dwóch minutach naszego czekania lekarz w końcu wyszedł.

- I co z nią ? – spytał zniecierpliwiony Moritz.

- Dobrze, stan się ustabilizował. Pańska dziewczyna jak mniemam przedawkowała leki nasenne, ale wszystko wróciło już do normy. – powiedział lekarz.

 - Dzięki bogu. – powiedziałam po czym wtuliłam się w Roberta.

- A czy ja mogę teraz do niej wejść? – spytał Leitner.

- Tak, tylko pacjentka jest troszkę osłabiona.  – odpowiedział lekarz, a Moritza już przy nim nie było.

Klaudia:

 - Hej. – powiedział Moritz, podszedł do mnie i pocałował.

- Hej. – powiedziałam uśmiechając się do niego.

- I jak się czujesz?  - spytał z zatroskana mina.

- Bywało lepiej.

- Wiesz jakiego stracha mi napędziłaś? Więcej nie rób takich głupstw.

- Przepraszam. Obiecuję, że już nigdy tego nie zrobię. – powiedziałam i pocałowałam go.

- Na korytarzu jest Weronika z Robertem, zawołać ich?

- No pewnie. – powiedziałam, a po moich słowach Leitner podszedł do drzwi, otworzył je i zawołał ich.

- Hej kochana. – przywitała mnie przyjaciółka obdarowując uśmiechem.

- Hej mała. – powitał mnie Robert.

- Hej. – odpowiedziałam.

- Jak się czujesz? – spytała przyjaciółka z zatroskana miną.

- Powoli coraz lepiej.

- Słońce chcesz coś ze sklepiku?  - spytał mój chłopak.

- Jakiegoś soku bym się napiła.

- Nie ma sprawy. Robert idziesz ze mną. ?

- Jasne. – powiedział Lewy i wyszli a ja zostałam z przyjaciółką.

- A teraz powiedz mi czemu to zrobiłaś.? – powiedziała przyjaciółka.

- Chciałam choć na trochę móc o tym zapomnieć o dzisiejszym zdarzeniu i usnąć. Wiedziałam, że jak Moritz będzie w domu to nie spuści mnie ani na chwilę z oczu. Więc poprosiłam żeby poszedł do sklepu.

- Warto było przez niego wziąć aż tyle tych tabletek żeby teraz leżeć w szpitalu? Wydaje mi się, że nie.

- No nie było warto.

- No właśnie. – powiedziała i do Sali weszli chłopacy.

- Rozmawiałem z lekarzem i powiedział, że jutro o 10 Cię wypisują. – powiedział Leitner z uśmiechem.

- My będziemy się już zbierać. – stwierdziła przyjaciółka.

- To w takim razie do jutra. – powiedziałam z uśmiechem.

- Trzymaj się i nie rób więcej takich głupstw , bo nam Moritz tu na zawał padnie. – powiedział Robert śmiejąc się.

- Obiecuję, że nie zrobię.

- Pa. – powiedziała Weronika.

- Pa. – odpowiedziałam.

- Jutro przyjadę po ciebie o 10. – powiedział Leitner.

- Nie masz wtedy treningu? – spytałam.

- Mam, ale dopiero na 11.- powiedział. – Zapomniałbym trener prosił, żebyś przyszła jutro na trening.

- No dobrze.

- Do jutra. Kocham Cię. – powiedział, pocałował mnie w namiętnie po czym opuścił salę, nawet nie zdążyłam mu odpowiedzieć. Zmęczona po całym dzisiejszym zajściu szybko usnęłam.

Następnego dnia:

  Wstałam o 9.00. 15 minut po 9 przyszła pielęgniarka.

- Może się pani już zbierać, lekarz przyjdzie za 20 minut z wypisem. – powiedziała uśmiechając się do mnie.

- Dobrze. – odpowiedziałam jej odwzajemniając uśmiech. Poszłam do łazienki z torbą, którą przywiózł mi wczoraj Moritz. W torbie znalazłam niebieskie rurki, białą bluzkę i niebieską bejsbolówkę. Wrzuciłam to na siebie. Włosy związałam w wysokiego kitka. Wchodząc z powrotem do sali, w której leżałam ujrzałam mojego chłopaka czekającego na mnie.

- Hej skarbie. – powiedział kiedy weszłam do Sali.

- Hej misiu. – powiedziałam po czym podeszłam do niego i pocałowałam go na powitanie.

- Co za miłe powitanie. – powiedział śmiejąc się.

- Ciebie zawsze będę tak witała. – powiedziałam i również zaczęłam się śmiać.

- Gotowa?

- Gotowa, jeszcze tylko lekarz musi przyjść z wypisem powiedziałam, a po moich słowach do sali wszedł lekarz z wypisem.

- Widzę, że pani już w pełni gotowa do wyjścia. – zauważył lekarz.

- Jeszcze tylko wypisu mi brakuje. – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego, a on do mnie podszedł i wręczył wypis.

- Teraz ma już pani wszystko.

- Teraz już tak.

- Tylko proszę uważać z lekarstwami na następny raz.

- Będę uważała. Do widzenia. – powiedziałam i razem z Leitnerem ruszyliśmy w stronę wyjścia.

- Do widzenia. – rzucił lekarz. Jak opuszczaliśmy szpital wyciągnęłam telefon i spojrzałam na zegarek była 10.30.

- Powinniśmy się pośpieszyć jeżeli nie chcemy się spóźnić. – powiedziałam.

- Zdążymy. – uśmiechnął się Leitner. Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w stronę Signal Iduna Park. Na miejscu byliśmy w ciągu 20 minut. Wysiedliśmy z auta i weszliśmy na stadion. Moritz poszedł do szatni a ja wyszłam na murawę widząc, że jest tam już trener Klopp.

- Dzień Dobry. – przywitałam się z Jurgenem.

- Dzień Dobry. Dobrze, że Cię widzę. – odpowiedział.

- Coś się stało? – spytałam trochę nie pewna tego co on chce mi powiedzieć.

- Pamiętasz ja rozmawialiśmy o twojej ewentualnej pracy jako psycholog u nas?

- No jasne, że pamiętam.

- No więc tak, wczoraj po tym jak dałaś mi swoje CV poszedłem do zarządu, aby je im pokazać. I możesz być z siebie dumna, bo od dzisiaj jesteś panią psycholog BvB. – powiedział z uśmiechem Klopp.

- Naprawdę? – spytałam go nie dowierzając.

- Tak.

- Dziękuję bardzo. – powiedziałam po czym przytuliłam Kloppa. Po chwili usłyszałam :

- Ej bo będę zazdrosny. – powiedział ktoś stojący za mną i w tym momencie oderwałam się od Jurgena i odwróciłam się.

- Weź bo nam naszego kochanego trenera udusisz. – dodał Mario.

- I co my wtedy zrobimy? – wtrącił Reus.

- Nie uduszę. – odpowiedziała im.

- Co ty taka szczęśliwa?  - spytał Piszczek podchodząc z Kubą, Robertem i Moritzem.

- Jutro się wszystkiego dowiecie. A teraz na rozgrzewkę 10 kółeczek. – rzekł trener. Chłopaki zaczęli biegać wyznaczone 10 kółek przez Kloppa, kiedy już byli na tyle daleko, że nie mogli nas usłyszeć:

- Tylko nic nie mów Moritzowi, bo nasz kochany pomocnik zaraz się wszystkim pochwali jaką ma wspaniałą dziewczynę. – powiedział a ja się zaczerwieniłam.

- Bez przesady zaraz taką wspaniałą. – powiedziałam i poszłam usiąść na ławkę rezerwowych.  Przez następne dwie i pół godziny siedziałam i oglądałam chłopaków. Oczywiście chłopacy jak zawsze odwalali na treningu. Nareszcie trening dobiegł końca. Wstałam z ławki i podeszłam do trenera kiedy chłopaki kierowali się już w stronę szatni.

- Trenerze, o której mam jutro być? – spytałam.

-  Trening zaczyna się o 14, więc bądź na 13.30.

- Dobrze. – rzekłam i wtedy przy nas znalazł się Moritz.

- To ja lecę się przebrać i idziemy. – powiedział po czym musnął moje wargi i zniknął w tunelu, a ja skierowałam się w stronę wyjścia. Wyszłam przed stadion, przed nim stali już Kuba i Łukasz. Podeszłam do nich.

- Nie nudziło Cię siedzenie i patrzenie się na nas dwie i pół godziny? – zapytał Błaszczykowski.

- Skąd od razu pomysł, że patrzyłam się na was.

- A no tak zapomniałem. – zaśmiał się Piszczek. – Patrzyłaś na Moritza.

- A tak właśnie na niego . – również się zaśmiałam, a przed stadion wyszedł właśnie mój kochany chłopak.

- Może wpadniecie do nas? – spytał Kuba. – Agata Cię pozna. – dodał i uśmiechnął się.

- Z przyjemnością.

- No to jeszcze się zdzwonimy.

- Okey.

- To w takim razie do zobaczenia. – powiedział Kuba i już go nie było.

- Też będę się już zbierał. – powiedział Piszczek.

- Na razie. – pożegnaliśmy się i zostaliśmy sami przed stadionem.

- Może zaprosimy wszystkich na grilla do nas? – spytał Moritz.

- Do nas? – powiedziałam zdziwiona.

- O kurczę zupełnie zapomniałem o niespodziance dla Ciebie.

- Jaka to niespodzianka? – spytałam zaciekawiona.

- Chciałbym, żebyśmy….